Media Rzeszów

Odwiedziło nas:

GWIAZDY MÓWIĄ

Historii mam powyżej uszu

Dodano: 22.12.14 22:34

Rozmowa z EWĄ WENCEL, aktorką i scenarzystką serialu „Czas honoru”

- Pani Ewo, w którym roku była bitwa pod Grunwaldem?

- W 1410. Prosiłabym, żeby mnie pan nie przepytywał z historii, bo mam jej już nieco powyżej uszu (uśmiech).

- Chciałem tylko sprawdzić czy ona rzeczywiście Panią interesowała.

- Kiedyś? Absolutnie nie!

- Jaką miała Pani ocenę z tego przedmiotu?

- Ocenę miałam dobrą, ale historia nie interesowała mnie w ogóle. Raczej matematyka i chemia, trochę biologia. Chciałam być lekarką.

- To skąd u Pani taki nagły przypływ uczucia do historii?

- Nie nazwałabym tego uczuciem. Raczej przypadkiem. Producent „Czasu honoru” i scenarzysta Jarek Sokół zaproponowali mi współpracę przy tym projekcie. Właściwie nie wiem dlaczego zwrócili się do mnie, bo wcześniej nie miałam takich doświadczeń. Prócz jednego epizodu – współpracy scenariuszowej przy filmie „Plac Zbawiciela”. Ale cieszę się, że panowie dostrzegli we mnie ten nieuświadomiony potencjał.

- Przecież historia to najwspanialsza skarbnica wiedzy o życiu.

- No , właśnie. Widać musiałam do tego dojrzeć (uśmiech).

- I wrócić do książek!

- Dokładnie. Przygoda z „Czasem honoru” to dla mnie siedem lat wspaniałej, ale i niezwykle uciążliwej pracy. Tym bardziej, że przez ten czas ciągle byłam i jestem czynna zawodowo, więc musiałam pogodzić pisanie scenariusza z innymi obowiązkami. Ale jestem bardzo szczęśliwa, że dane mi było wziąć udział w tym przedsięwzięciu.

- To naprawdę definitywne pożegnanie z serialem?

- Z tego co wiem, to tak. Jak wspomniałam, było to siedem cudownych lat, ale jest tyle pięknych historii do opowiedzenia. Najwyższy czas zamknąć ten rozdział.

- I nie będzie Pani płakać?

- Nie mogę płakać. Muszę zabierać się za coś zupełnie nowego i tym się cieszyć.

- Pewnie mówiła Pani o tym już setki razy, ale proszę przypomnieć dlaczego przy pierwszej serii zdecydowała się Pani ukryć swoje nazwisko pod pseudonimem?

- Uznałam, że tak będzie lepiej. Chciałam zachować anonimowość z różnych powodów. Mój wujek Jerzy Matysiak, brat mojej mamy, był żołnierzem Armii Krajowej. Miałam okazję i możliwość w ten sposób uhonorować jego bohaterską postawę.

- Pozostańmy jeszcze przy historii, ale Pani kariery. Pamiętam wspaniały spektakl telewizyjny dla dzieci „Małgosia kontra Małgosia”. Pani pierwsza i od razu rola podwójna!

- Tak, podwójna (uśmiech). Szkoda, że dziś nie realizuje się takich przedstawień. Ta propozycja bardzo mnie zaskoczyła, bo wówczas nie było żadnych castingów. Byłam pierwszy rok na scenie, pracowałam w teatrze w Szczecinie. Dojeżdżałam na zdjęcia do wytwórni w Łodzi. To moje pierwsze duże doświadczenie telewizyjne. Bardzo miło wspominam tę realizację. Szczerze życzę każdemu młodemu aktorowi tak wspaniałej i komfortowej pracy na „dzień dobry”. Dzisiejszy rynek jest bardziej konsumpcyjny. To już nie jest mój świat.

- Na początku drogi wystąpiła Pani także w pamiętnych „Szaleństwa panny Ewy”, w których na planie miała okazję zetknąć się z wielkimi tuzami aktorskimi.

- To prawda. Kolejna wspaniała przygoda i doświadczenie. Byłam wtedy w ciąży, czego mam nadzieję nie widać na ekranie. I… nie wytrzymałam (uśmiech). Urodziłam synka pod koniec zdjęć. Pamiętam, że na drugi dzień, po jego przyjściu na świat, zadzwoniono do mnie z produkcji czy mogę się stawić na planie. Mój lekarz rozłożył ręce (śmiech).

- Ten film obfitował w prawdziwe gwiazdy, takie jak: Piotr Fronczewski, Zdzisław Kozień, Anna Milewska, Anna Seniuk, Barbara Rachwalska czy Leon Niemczyk.

- To było zupełnie inne pokolenie. Dające nam siłę i wiarę w to, że robimy coś ważnego, że mamy jakąś misję do spełnienia. Ja też staram się to przekazywać młodzieży. To jest trudne w tak komercyjnych czasach. Ale tak naprawdę teatru moich marzeń już nie ma. No może jeden.

- Pani rodzimy Teatr Kwadrat.

- Teraz to dla mnie najważniejsze miejsce. Komedia, farsa to bardzo trudny gatunek, który jednak, pozwala na przekazanie widzowi, nawet w dzisiejszych czasach, pewnych wartości. Tak pół żartem, pół serio.

- Swój komediowy kunszt zaprezentowała Pani także w serialu „Mamuśki”.

- To była rewelacja. Cudowna praca, świetny scenariusz. Wspaniali aktorzy. Nakręciliśmy trzydzieści odcinków. Szkoda, że stacja nie podjęła się kontynuacji. Później ciężko było nas już razem zebrać.

- Według horoskopu osób urodzonych jak Pani 15 sierpnia, powinna Pani być towarzyska.

- A nie jestem (śmiech)? Jestem bardzo towarzyska. Lubię się spotykać z ludźmi, umiem się bawić, a nawet zaszaleć. Ale też wiem kiedy mogę sobie na to pozwolić. W tej chwili mam tyle pracy, że nie mogę być niewyspaną czy zmęczoną. Jedyną przyjemnością, na którą w takim czasie sobie pozwalam to wyjście do kina. Nie do teatru, bo do niego chodzę na co dzień. Lubię też poczytać dobrą książkę.

- A śpiewać Pani lubi?

- Chyba, że przy goleniu (śmiech). Nie przepadam, choć pochodzę z Opola – stolicy polskiej piosenki.

- Więc wiemy już dlaczego nie została Pani piosenkarką. Ale i aktorstwo nie było Pani pierwszym wyborem.

- Zgadza się. Przez rok studiowałam budownictwo. Później ekonomię i organizację produkcji. Dopiero po tym dostałam się do szkoły teatralnej. Zdawałam też na medycynę. Byłam dość niespokojnym duchem, ciągle poszukującym. Ale nie było ze mną większych problemów, bo byłam, jestem i będę systematyczna. Jak już sobie coś ustalę, to trudno mnie od tego odwieźć. Jeśli nie wykonam czegoś, co zaplanowałam od razu mam wyrzuty sumienia i źle się z tym czuję.

- Czuje się Pani typową zodiakalną Lwicą?

- Czasami tak, ale zdarza mi się być także taką malutką szarą myszką, która chciałaby poczuć się bezpieczna u boku swojego króla lwa. Otacza nas mnóstwo ludzi samotnych. Samotność to najcięższa z prób, jakiej możemy być poddani. Kiedy musimy być tak tylko „ja ze mną”

- Chyba nie mówi Pani o tym z autopsji?

- Jak najbardziej z własnego doświadczenia. Nawet kiedy człowiek odniesie sukces, to jeśli musi go sam konsumować, ma on zupełnie inny smak.

Rozmawiał MARCIN KALITA

TAGI: Wywiad z Anitą LipnickąRobert Więckiewicz o kinieWywiad z zespołem KombiRozmowa z Pawłem Małaszyńskim